เจ็ดสิบห้า

แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านหน้าต่างบานสูงของคฤหาสน์แลงคาสเตอร์ราวกับทองคำเหลว แต่มันกลับไม่ได้ช่วยให้ความหนาวเหน็บและความว่างเปล่าที่เกาะกุมในอกของฉันอบอุ่นขึ้นเลย ฉันไม่ได้นอนเลยทั้งคืน หลังจากที่รออยู่ในห้องโถงตลอดทั้งคืนในชุดราตรีผ้าไหมและรองเท้าส้นสูงที่บีบรัดเท้า กอดความหวังไว้ราวกับคนโง่ในขณะที่น...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ